Свята
Кароткі змест:
Грыневіч, «пасяленец», ішоў ужо трэці дзень. Да бліжэй-шай вёскі заставалася прайсці яшчэ дванаццаць вёрст. Заў-тра павінен быць Вялікдзень, але ён у Сібіры Грыневічу не прыносіў той радасці, як калісьці дома.
Яму ўспомніўся астрог. «Грыневіч нібы нават пашкада-ваў аб ім. Усё ж такі гэта былі лепшыя годы! Каб вярнуць іх назад, з іхідэалізмам, з іх... верайутрыумф дабра». Там была магчымасць бачыць маці і сяст'ру. Было каханне, якое «ас-талося, — але толькі як вялікі, ясны ўспамін».
Грыневіч прыйшоўу вёску, папрасіўся на начлег. Гаспа-дыня пасля некаторых роспытаў запрасіла ў хатў, потым прапанавала памыцца ў лазні. Пасля вячэры гаспадыня не-чакана папрасіла Грыневіча пабыць заўтра з хворай маці, пакуль яна з мужам будзе ў царкве.
У час размовы гаспадыні з маці перад адыходам у царк-ву Грыневіч са здзіўленнем пачуў, што старая гаварыла па-беларуску. Падаючы ёй вады, «у рысах ніколі не бачанага дагэтуль твару ён убачыў нешта знаёмае». Прыйшло на па-мяць «другое аблічча, падобнае да гэтага і ўтакіх самых ва-рунках».
Старая, называючы год нараджэння, успамінае паўстан-не на Беларусі, але быццам нечага баючыся, не прызнаец-ца, што трапіла ў Сібір разам з бацькам, удзельнікам паўстання.
Б'юцьцаркоўныя званы, апавяшчаючы пра ўваскрашэн-не Хрыстова. Грыневіч, стаўшы на кадені, цалуе сухую ста-рэчую руку. У сібірскай самоце ён раптам адшукаў сястрў яго роднай бабкі.
Жанчына сўпакойвае незнаёмага чалавека. Гора «пася-ленца» было ёй блізкім і зразўмелым.